Losowa opinia:Spędziłem dużo czasu na poszukiwanie dobrego kręgarza i mogę powiedzieć z całą pewnością, że znalazłem. Po prostu po serii wizyt u pana Piotra trzymam się prosto bo już wiem jak mam się pilnować i na co zwracać uwagę i co najważniejsze - kręgosłup mnie nie boli!Radosław Pankiewicz |
Lecze schorzenia: |
 Dyskopatia |
| Przepuklina międzykręgowa |
| Rwa kulszowa, ramienna i udowa |
| Postrzał lumbago |
| Kręgozmyk |
| Ostre i przewlekłe bóle kręgosłupa i kończyn |
| Skolioza i odwracalne wady postawy |
| Odkręgosłupowe bóle i zawroty głowy |
| Zaburzenia czucia i drętwienia kończyn |
| Stany pourazowe w obrębie kości i stawów |
| Stany pourazowe w obrębie wiązadeł i mięśni |
| Sztywność karku |
| Urazy powypadkowe |
| Czaszkowo-mózgowe |
| Zespół bolesnego barku |
| Zaburzenia stawów kolanowych |
| Zaburzenia stawów biodrowych |
| Zaburzenia stawów krzyżowo-biodrowych |
| Zaburzenia stawów barkowych |
| zablokowania w stawach kręgosłupa |
| Zablokowanie w stawach obwodowych |
| zaburzenia czynności powięzi |
| zaburzenia równowagi mięśniowej |
Metody terapii manualnej: |
| Metoda Ackermanna |
| Terapia manualna wg K. Lewita |
| Ortobionomia wg A.L. Paulusa |
| Terapia mięśniowo-powięziowa |
| Soft Chiropractic (łagodna chiropraktyka) |
| Japońska Terapia Manualna wg. Masayuki Sajoni |
| Funkcjonalna Terapia manualna wg W. Johnsona |
| Dynamiczna korekcja kręosłupa wg. metody Dorna |
| Terapia czaszkowo-krzyżowa wg J. Upledgera |
| Osteopatia czaszkowa wg. W. G.Sutherlanda |
| Terapia skolioz idiopatycznych pochodzenia statycznego |
Terapia manualna wg K. Lewita |
Jest jedną z najbardziej znanych, a z pewnością najdłużej stosowanych metod w Polsce. Karel Lewit urodził się w 1916r. w Lublanie. Po I Wojnie Światowej przeniósł się wraz z rodziną do Pragi. Studia lekarskie ukończył po II Wojnie Światowej i bardzo szybko, bo w roku 1946 doktoryzował się. Od początku swojej lekarskiej działalności specjalizował się w leczeniu schorzeń kręgosłupa. Wykorzystywał do tego celu najpierw proste techniki chiropraktyczne /trakcje/, a następnie bardziej zaawansowane mobilizacje i manipulacje, które nieustannie doskonalił. Prowadził jednocześnie badania naukowe, systematyzował ich wyniki i rozwijał nowe sposoby diagnostyki. Zdołał zachęcić do współpracy wielu wybitnych lekarzy czeskich m.in. prof. O. Staryego, doc. Vl. Jandę oraz wielu lekarzy i nie lekarzy z zagranicy jak J. Mitchella, dr F. Gaymansa, dr G. Gutman, dr E. Kubisa czy J. Sachsego, dr H. Tilschera. W efekcie tej współpracy i własnych doświadczeń opracował nowoczesny sposób postępowania terapeutycznego, udoskonalając stare i wprowadzając nowe techniki zarówno z zakresu chiropraktyki jak i osteopatii. Ten swoisty konglomerat wielu szkół i filozofii przejęli terapeuci z innych krajów, np. z Niemiec, w tym także lekarze i fizjoterapeuci z Polski. Profesor K. Lewit w ciągu 55 lat swojej pracy wydał ponad 200 publikacji naukowych, a jego książki zostały przetłumaczone na wiele języków. W Polsce ukazały się dwie najważniejsze pozycje książkowe tj.: "Leczenie manualne zaburzeń czynności narządu ruchu"(1984r.) i "Terapia manualna w rehabilitacji chorób narządu ruchu"(2001r.) Osiągnięcia K. Lewita w tej dziedzinie sprawiły, że nazwano go "ojcem medycyny manualnej. Podkreślając dorobek tego wielkiego czeskiego terapeuty dr J. Stodolny pisze: "we współczesnej medycynie niewiele jest osobowości naukowych, o których można powiedzieć, że są współtwórcami całej gałęzi wiedzy. Wiedzy, którą sami po części zbadali, opracowali jej podstawy teoretyczne, przekonali do niej środowisko medyczne i potrafili wprowadzić do praktyki leczniczej. Jeszcze mniej jest naukowców, którzy nie tylko stworzyli system terapeutyczny, ale wprowadzili wiodący w świecie system szkolenia i zbudowali swoją "szkołę", a w dodatku dokonali tego za życia, mogąc się cieszyć swoim sukcesem". Profesor K. Lewit wielokrotnie przebywał w Polsce, uczestnicząc w seminariach, konferencjach, prowadząc szkolenia z polskimi lekarzami. Ideę przewodnią filozofii K. Levita w postępowaniu diagnostycznym można by zawrzeć w jego stwierdzeniu zawartym w zdaniu "zaburzenia funkcji rzadko ograniczają się do jednego segmentu czy pojedynczej struktury. Dlatego w czasie postępowania diagnostycznego, narząd ruchu powinien być traktowany jako całość". Opracował Piotr Paweł Rząca |